حكمت وجود متشابهات در قرآن‏

در اين جا ممكن است اين سوال مطرح شود كه چرا قرآن به گونه‏اى نازل شده است كه همه آيات آن بين و محكم و بدون هيچ ابهام و اجمالى باشد، تا براى همه به طور يكسان قابل فهم و استفاده باشد؟براى پاسخ به اين سوال ابتدا به ذكر مقدمه‏اى كوتاه مى‏پردازيم: ذهن ما انسان‏هاى عادى تابع عوامل طبيعى است. انسان‏هاى عادى هنگامى كه از مادر متولد مى‏شوند از طريق حواس ابتدا با محسوسات آشنا مى‏شوند و در آغاز، فهم و ادراك آنها در محدوده محسوسات و ماديات شكل مى‏گيرد؛ لكن به تدريج قواى فكرى انسان رشد مى‏كند و كم كم قدرت تجريد پيدا مى‏كند و در نتيجه قدرت درك مطالب مافوق مادى براى او حاصل مى‏شود. هر قدر عقل انسان از رشد و قدرت تجريد بيشترى برخوردار شود و از فضاى ماده و ماديات فراتر رود به همان ميزان حقايق ماوراى طبيعى را بهتر درك مى‏كند و چون همه انسان‏ها از نظر رشد عقلى در سطح يكسانى نيستند از نظر ادراك امور نامحسوس نيز يكسان نمى‏باشند. كم نيستند انسان‏هايى كه ده‏ها سال از عمرشان مى‏گذرد، اما فهم و درك آنها در همان حد فهم و درك اطفال هفت، هشت ساله باقى مانده است و بعد از گذشت عمرى، هنوز ممكن است خدا و مجردات را زمانى و مكانى تصور كنند؛ زيرا فهم و استعداد آنها و قدرت تعقل و توانايى ذهنى آنان هم چنان در محدوده ماديات باقى مانده است، در حالى كه اساس دين، ايمان به غيب است؛ يعنى ايمان به حقايق مجرد و غير مادى. قرآن مى‏فرمايد: